Τα παιδιά ενός απρόβλεπτου Θεού και η ανάγκη για έλεγχο

Είναι λίγες οι φορές στην ζωή που καταφέρνουμε και μπαίνουμε στην ευδαιμονία του «εδώ και τώρα», ήσυχοι από φαντάσματα, σταθεροί στο κέντρο μας, ικανοποιημένοι ενήλικες. Το παρελθόν είναι πάντα εδώ, είτε το βλέπουμε είτε όχι, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι. Είναι στα γάγγλια του νευρικού μας συστήματος, στα όνειρα που ξεπηδούν απρόσκλητα, στους ανείπωτους σπλαχνικούς ήχους.

Το έξω είναι άραγε πιο δύσκολο από το μέσα; Το μέσα είναι αυτό που δημιουργεί μπελάδες ή το έξω είναι αυτό που παρενοχλεί και προκαλεί; Αναπάντητο ερώτημα! Ποιος τα ελέγχει τελικά αυτά τα δύο;

Κάποιοι από μας, ψάχνοντας απάντηση σε αυτό το αναπάντητο ερώτημα πάνε στον γιατρό με χίλιες δυο ιατρικές διαγνώσεις και φαρμακάκια σε μικρά μπουκαλάκια. Γεμάτα τα ντουλάπια των σπιτιών από δαύτα για τον έλεγχο του απρόβλεπτου πόνου. Πολλές οι παρενέργειες τελικά και ελάχιστες οι ενέργειες!

Άλλοι το πάνε στην ταβέρνα, ή στο ντουλάπι με τα ποτά. Και σε αυτά τα μέρη βρίσκει κανείς αυτά τα παιδιά αυτού του απρόβλεπτου Θεού που πασχίζουν, ανεβοκατεβάζοντας τα γυάλινα δοχεία, να ζεστάνουν την παγωνιά μέσα τους. Μύθος ότι το αλκοόλ ζεσταίνει την καρδιά. Αντιθέτως την παίρνει και την πάει στα πιο παγωμένα δωμάτια του Άδη, τις περισσότερες φορές ανεπιστρεπτί. Αποτυχημένος κι εκεί ο έλεγχος. Μάταιο το ξόδεμα και ο εκφυλισμός.

Κάποιο άλλοι ασπάζονται πιο δραστικές λύσεις και ρίχνουν το «βάλσαμο» στις φλέβες τους, επί ματαίω όμως. Μικρή η δράση του, μεγάλο το αντίτιμο “μετά την απομάκρυνση από το ταμείο”.

Υπάρχουν κι αυτοί που τρώγοντας μαλακώνουν για λίγο την ανάγκη και κοιμίζουν εύκολα το φοβισμένο μέσα. Τα απομεινάρια της πέψης αδυνατούν να προλάβουν την επόμενη πείνα. Πολύ σύντομα το πεινασμένο μέσα ξαναχτυπά. Διπλά πεινασμένο!

Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που το απρόβλεπτο έξω έχει υπάρξει τρομαχτικό και παίρνουν όλο το σενάριο και την σκηνοθεσία πάνω τους, για να προλάβουν το κακό τέλος. Αν το έργο ολοκληρωθεί, όπως το έχουν σκηνοθετήσει, τότε ίσως να μπορέσουν να πάρουν την επόμενη ανάσα. Μεγάλη παγίδα, τεράστιος κόπος, ανέφικτος στόχος. Με το πάτημα του «on» στην κάμερα το σενάριο καταρρέει.

Όλα τελικά μη αποδοτικά και μάταια καταφύγια. Μόνη πραγματική σωτηρία το ζωντανό, αμούδιαστο, αποτοξινωμένο, παλλόμενο κέντρο μέσα μας. Αυτό που γνωρίζει τον πόνο και που ξέρει να μπαίνει μέσα αλλά και να βγαίνει έξω, αφού ολοκληρώσει την διαδρομή. Αυτό το κέντρο, σε αυτό το δυναμικό του είναι που συνδέει τα δύο επίπεδα, τις δύο πραγματικότητες. Και αν είναι τυχερό θα συναντήσει κι άλλα τέτοια παιδιά που ξέρουν να μπαινοβγαίνουν “καθαρά” στο μέσα και στο έξω!